Banjo również dzieliło historię z panduri, które służyło do akompaniamentu przy niewolniczej pracy.

1. Historia instrumentu
   Niewiele instrumentów wiąże się z historią Ameryki tak jak stworzone przez afrykańskich niewolników banjo. W XVIII i XIX wieku instrument był głównie rozpowszechniony na Karaibach i w Ameryce Północnej, gdzie Afrykańczycy podtrzymywali swoje rdzenne tradycje. Banjo to synteza tradycji afroamerykańskiej z dziedzictwem Afryki Zachodniej. Nie pochodzi ono wyłącznie z Afryki, lecz jest wynikiem połączenia zachodnioafrykańskich i europejskich form. Instrument na wskutek migracji przedostał się również z Ameryki do Europy.
   Dziewiętnastowieczne banjo było o wiele bardziej popularne w Ameryce niż gitara klasyczna. Istniały nawet orkiestry banjo! Z tego czasu przetrwało wiele płyt winylowych z 78 obr./min. Początek XX wieku to czas, w którym muzyka jazzowa zyskiwała na popularności. Banjo pełniło w niej funkcję instrumentu rytmicznego, gdyż ze względu na wolumen, jego dźwięk przebijał się przez sekcje trąbek, puzonów, saksofonów i perkusji. Prawie wszystkie banjo wyprodukowane w latach 20. i 30. XX wieku to instrumenty czterostrunowe. Około 1930 roku wynaleziono gitarę elektryczną, która była głośniejsza i wygodniejsza. Początkowo gitary te były niezwykle kosztowne, lecz w erze big bandu w latach czterdziestych, gdy orkiestra stawała się coraz większa, banjo zostawało coraz częściej wypierane, aż około 1950 roku całkowicie zniknęło ze scen muzyki rozrywkowej. Nastała era Rock and Rolla.
2. Budowa instrumentu
   Forma banjo wykazuje duże analogie względem gitary. Obejmuje ona korpus przypominający tamburyn wykonany z tykwy wraz z metalową obręczą i śrubami mocującymi welinową membranę. Pełni ona funkcję rezonatora, a śruby służą do regulacji jej napięcia. Struny przechodzą przez mostek typu skrzypcowego i są przymocowane do strunnika. W latach dziewięćdziesiątych XIX wieku do szyjki dodano progi oraz zaimplementowano kołki stroikowe.
   W pierwszych instrumentach używano strun jelitowych, a membrany bębnów były wykonane z cienkiej skóry zwierzęcej, która jest niezwykle delikatna i ma tendencję do pękania. Banjo brzmi lepiej i głośniej, gdy naciąg skóry jest napięty, lecz w czasach przed wynalezieniem plastikowych membran bardzo trudno było o dobrze napiętą skórę. Wielu profesjonalnych instrumentalistów miało zapasowy instrument na wypadek, gdyby podczas pokazu pękła skóra!
   Joel Sweeney był pierwszym znanym instrumentalistą banjo. Twierdził, że wynalazł nowoczesne banjo, dodając progi do gryfu, a także wprowadzając piątą strunę, jednak obecnie jest to kwestionowane. Oprócz czterech konwencjonalnych strun, istnieje krótsza piąta, której nie ma w żadnym innym instrumencie muzycznym. Jest ona odpowiedzialna za charakterystyczne brzmienie banjo. Prawie wszystkie instrumenty mają struny ułożone w kolejności od najwyżej do najniżej brzmiącej, ale piąta struna ma nie tylko inną długość niż pozostałe, lecz jest również umieszczona poza kolejnością. Jest najwyższą struną instrumentu umieszczoną tam, gdzie można by się spodziewać najniższej brzmiącej. Muzycy jazzowi odkryli, że owa struna im przeszkadza i ją demontowali, aż wkrótce producenci całkowicie z niej zrezygnowali. Technika gry na pięciostrunowym banjo jest zupełnie inna niż na innych instrumentach strunowych.
   Ze względu na ilość strun można wyróżnić banjo tenorowe (4 struny), bluegrassowe (5 strun), sześciostrunowe (strojone jak gitara) oraz hybrydy. Najpopularniejsza wersja to banjo bluegrassowe, które posiada struny C G1 H1 D2 oraz krótszą burdonową G, rozpiętą do połowy gryfu. Na banjo można grać tak jak na gitarze klasycznej, lub za pomocą plektronu - czyli kostki.
3. Powiązania z muzyką etniczną
   Historia banjo jest odzwierciedleniem trudnych faktów historycznych oraz syntezy różnych kultur. Aktualna wersja instrumentu wywodzi się prawdopodobnie z Wysp Karaibskich, na których pracowali niewolnicy z Afryki Zachodniej. Z biegiem czasu zaczęło dochodzić do fuzji społeczności afrykańskiej i europejskiej. Obecny kształt banjo idealnie to odwzorowuje.  Przypominający bęben korpus i struny o różnej długości są wyjątkowo afrykańskie. Płaska podstrunnica i kołki stroikowe są bardziej kojarzone z tradycjami europejskimi. Instrument często stosowało się w muzyce ludowej, a także zespołach i big bandach jazzowych. Dziś cieszy się sporą popularnością wśród sympatyków i kolekcjonerów.