- Historia instrumentu
Charango to tradycyjny instrument strunowy pochodzący z rejonów Andyjskich w Ameryce Południowej. Jest on szczególnie popularny w krajach takich jak Peru, Boliwia, Ekwador, Chile, czy Argentyna. Charango wywodzi się od tzw. gitary tubularnej, która była popularna wśród rdzennej amerykańskiej ludności. Po przybyciu Hiszpan, gitara stopniowo ulegała wpływom hiszpańskim, przekształcając się w charango.
Za prawdopodobne miejsce powstania czarango przyjmuje się Potosi u podnóża Andów, na terenach dzisiejszej Boliwii. Był to wówczas najprężniej rozwijający się region, w którym już w XVIII wieku zlokalizowano kopalnie srebra. Rdzenna ludnoś zamieszkująca ten obszar Indianie Keczua (Quechua) i Ajmara (Aymara). To dzięki nim, instrument stał się popularny także w innych regionach Andów. Obecnie charango jest używane zarówno przez rdzennych mieszkańców, jak i mestizo – potomków osadników hiszpańskich. Czarango stosowano podczas uroczystości weselnych, pogrzebowych i fiest. - Budowa instrumentu
Pierwotne pudło rezonansowe charango wykonywano z pancerza pancernika włochatego. Dziś to mały instrument, wykonany z jednego kawałka drewna koki, mahoniu, czy jaśminowca. Instrument ma krótką szyjkę i od pięciu - do osiemnastu, lecz zazwyczaj dziesięć strun. - Powiązania z muzyką etniczną.
Charango jest powszechnie stosowany w muzyce andyjskiej, zarówno w tradycyjnych jak i współczesnych kontekstach. Instrument odgrywa kluczową rolę w takich gatunkach jak huayno, tinku, oraz innych tradycyjnych formach z regionu Andyjskiego. Charango jest często używane do przekazywania historii, mitów i tradycji ludów Andyjskich. Wielu artystów używa go, aby wyrazić swoją tożsamość kulturową i związek z dziedzictwem regionalnym. Charango jest nie tylko instrumentem muzycznym, ale również ważnym elementem kultury i dziedzictwa ludów andyjskich, które kontynuują jego tradycję i rozwijają